Festivals kwestie van hormonen

Festivals kwestie van hormonen

30-05-2001 - Door Jan Hensels (GPD)

Voor de leek en de oppervlakkige popliefhebber lijken alle popfestivals op elkaar. Een hoop herrie, veel te veel mensen op een kluitje bijeen, onsmakelijk eten en duur, veel te slap, gerstenat, luidt het veelgehoorde oordeel. De doorgewinterde festivalganger weet wel beter. En ook de directeuren van de grote festivals onderstrepen dat er behoorlijke verschillen zijn tussen de verschillende meerdaagse popspektakels.

Het Belgische Rock Werchter ontpopt zich in ieder geval dit jaar tot popfestival voor het hele gezin, Pinkpop trekt veel tieners die van mainstream-rock houden en Lowlands is behalve bij tieners ook populair bij de trendgevoelige twintiger en dertiger. Dat lijken in grote lijnen de grootste verschillen tussen de mega-popfestivals in de Benelux.

Pinkpopbaas Jan Smeets kan zich in grote lijnen wel vinden in deze typering, al gaat het hem wat ver om Werchter een gezinsuitje te noemen. Lowlandsdirecteur Erik van Eerdenburg ziet eerder andere verschillen: „Bij Pinkpop is vaak één popgroep het centrum van de aandacht. Staan bijvoorbeeld 60.000 man naar Pearl Jam of Live te kijken. Dat vind ik een nadeel van de meer traditionele festivals. Op Lowlands zul je maximaal 25.000 mensen naar een band zien kijken. Er is drie dagen lang op elk moment voor elk wat wils.’‘

De doorgewinterde popfan ziet met een blik op het affiche zo de verschillen. Pinkpop heeft altijd enkele publiekstrekkers zoals dit jaar de decibellenproducenten Limp Bizkit en de artrockgroep Radiohead. Op het affiche van Lowlands prijken doorgaans overwegend undergroundbands al deinsde de organisatie er vorig jaar niet voor terug om mainstream-acts als Denny Christian en Koos Alberts te programmeren.

Een hardcorefan van het Dynamofestival (metal) gaat vrijwel zeker niet naar Pinkpop. Vindt-ie vrijwel zeker te soft. Misschien gaat hij mee als zijn vriendinnetje ook gaat. Het multimediaspektakel dat elk jaar onder de naam Lowlands het festivalterrein bij Sixflags in Biddinghuizen in vuur en vlam zet, heeft ook een uitgesproken publiek. Trendy en ook liefhebber van film en theater. Vindt Pinkpop te populair en iets voor ‘broekies’.

Generalisaties, zeker. Maar duidelijk is dat het imago van een festival een grote rol speelt, met name ook voor het publiek. Want hoe is anders te verklaren dat Lowlands al duizenden kaartjes verkoopt voordat ook maar een band bekend is? „Die mensen komen louter voor het festival. Lowlands lukt het bijna uitverkocht te raken zonder dat de mensen weten welke bands er spelen,”zegt Pinkpopbaas Smeets. Natuurlijk loopt hij daar ook altijd rond, eind augustus. Maar de Lowlandsformule met veel undergroundbands, theater, film en andersoortig vermaak is duidelijk niet de zijne. Smeets wil toch vooral een muziekfestival organiseren. Aansprekende namen op het affiche blijven dan ook een bittere noodzaak voor Pinkpop. Hij weet als geen ander dat een affiche met louter aanstormend talent de festivalweide in Landgraaf niet vol zal krijgen. „Maar ook bij Pinkpop draait het zeker niet alleen om de muziek. Het is toch zeker ook een hormonenkwestie.’‘

En zo is het precies, de jongens willen de meisjes ontmoeten en andersom. Dit jaar is het aandeel van de vaak heel jonge campinggasten die drie dagen bivakkeren bij Pinkpop met 40.000 ook groter dan ooit. De vaak wat oudere Pinkpopganger die alleen Pinkpopmaandag naar de toppers gaat kijken, wordt steeds zeldzamer. Lowlands in de polder kent in feite alleen maar mensen die daar ook overnachten. Sommige hardcore Lowlandsgangers komen drie dagen lang het campingterrein niet af. In principe is 195 gulden veel geld voor alleen maar wat rondhangen op een camping, maar je hoeft je tenslotte maar te amuseren.

`Lowlandsburgemeester‘ Van Eerdenburg vat zijn Lowlandsfilosofie samen: „Het moet drie dagen lang een mooie stad worden van 57.500 inwoners. Het moet overeenkomen met de ideale wereld waar je op elk moment van de dag een film of band kunt zien die je leuk vindt.” Dat het festival ook trendsettend en vernieuwend moet zijn, is voor Van Eerdenburg inmiddels vanzelfsprekend.

Dat Lowlands inmiddels ook populaire popacts als Krezip en zelfs schlagerzangers contracteert heeft onder meer al tot kritische kanttekeningen bij een deel van het publiek en de pers geleid. Van Eerdenburg reageert geprikkeld op de kritiek. „Wat mensen niet lijken te zien is dat de kleine wat minder toegankelijke acts ook nog steeds optreden. Ik zal niet ontkennen dat het drukker is geworden. Maar we hebben nu bijvoorbeeld in plaats van een bioscoop drie filmzalen. De doelstelling is nog altijd een kwalitatief hoogstaand programma bieden.’‘

Wat de grote festivals in ieder geval gemeen hebben is de vredelievende sfeer drie dagen lang. In een ‘normale wereld zou een opeenhoping van zoveel mensen zo dicht op elkaar drie dagen lang zeker tot fikse spanningen leiden.

Op Rock Werchter, Pinkpop en Lowlands regeert behalve de commercie en de tegencultuur nog altijd een beetje de ontspannen Flower Powergeest van Woodstock. Veel bezoekers vragen zich na die dolle dagen af waarom dat gevoel niet het hele jaar door vastgehouden kan worden.

Bron: De Twentsche Courant Tubantia, 29 mei 2001